Il percorso estivo lo traccio su fogli arancioni
per ricondurmi all'infanzia ho gli strumenti giusti
e quando mi preoccupo per i tagli sul collo
intravedo il residuo di un mosaico divino
abbandonato all'aperto, in una discarica di rifiuti.
Tornare a casa sdraiati in un vortice di pensieri
in un silenzio stonato che si blocca a mezz'aria
non è un gioco da ragazzi, né un giorno festivo.
Elettrico emisfero che altera prospettive e ricordi
nutre la voglia di riscatto e l'esca che s'aspetta
è lo squarcio lunare o il grido rauco del destino.

Nella stanza accanto però ci sono i figli
che giocano nel sonno
e io con loro sono un cucciolo di cane
in cerca d'affetto, in cerca d'una madre.

Trasparente si fa lo sguardo che sostiene la strada
i volti dal profilo smussato ripescati nel pozzo
perché a quest'ora notturna scende un ardore nuovo
d'erba bruciata, d'un giallo di chitarra e di ginestra.

*

Vorrei conoscere quello che pensi
quando ammiri i ruderi romani
murati alle pareti lisce e bianche
le lastre strappate alle tombe
le colonne che ora adornano
gli angoli esterni delle case.

Forse il calcolo innocente dei giorni
resiste stando attaccato al cipresso
osservando con la lente d'ingrandimento
la fila di formiche che indossano l'eterno:
tute nere da sub lo rendono perfetto, fluido
in apparenza accessibile, persino diverso.

Restiamo immobili a dormire all'ombra
con i teli colorati da spiaggia
e i costumi che prosciugano l'aria.
Faremo cento perfette capriole
più tardi, in alto mare
rivolteremo la pelle al nostro rancore.

*

La sera calcoliamo i granelli di sabbia
li tiriamo fuori dalla bocca e dal naso
dagli occhi arrossati dal sale
nel frattempo le stelle
ingoiano gli sforzi
infantili di sembrare innocenti
puliti, in perfetto equilibrio
con il cielo e la terra
il lesto passaggio dei giorni.

Servirebbe una fila illimitata
di stop, di semafori rossi
per contrastare l'assalto dell'onda
minacciosa del buio
dare più spazio alla vita assolata.

Scrollarsi dalle spalle
i dolori del mondo?
Restare imparziali di fronte
agli affanni e alle guerre
di principio millennio?

Rrjedhën e verës e ndjek në gjethe portokalli
Për t'u kthyer në fëmijëri, kam veglat e sakta
Dhe kur brengosem për të prerat në qafë,
Mund të marr me mend mbetjen e një mozaiku të shnjtë,
Të braktisur nëpër dyert në një terren për shkarkim.
Me t'u kthyr në shtëpi, i shtrirë mbi një vorbull mendimesh,
Ne një heshtje kërcitë, të varur në erë,
Nuk është as lojë fëmijësh as ditë feste.
Një hemisferë elektrike, që ndërron perspektivat dhe kujtimet,
Ushqen nevojën për haraç dhe karremin që e presim,
Kjo është shqyerja e hënës ose britma e ngjirur e fatit.

Por në dhomën pranë ndodhen fëmijët
Që luajnë duke qenë të përgjumur,
Dhe unë, bashkë me ta, jam një këlysh
Në kërkim të dashurisë, në kërkim të nënës.

I tejdukshëm bëhet vështrimi, që mbështet rrugën,
Fytyra me tipare të lëmuara hiqen nga gropa
Se në këtë orë të vonshme gjejmë një zjarr të ri
Bari të djegur, aq të verdhë sa gjineshtra dhe kitarja.

*

Deshta të dija se çfarë mendon
Duke admiruar rrënojat romake
Të varrosura në muret e lëmuara dhe të bardha
Pllakat e hequra nga varret
Kolonat që zbukurojnë tani
Qoshet e jashtme të shtëpisë.

Ndoshta llogaritja e pafaj e ditëve
Bën ballë, e lidhur me qipariset
Duke vëzhaguar nëpër një lupë
Një rresht milingonash, që mbajnë amshuri:
Veshjet e zhytjes e bëjnë të përsosur, të lëngshëm
I arritshëm në dukje, bile i ndryshëm.

Le të qetësohemi duke fjetur në hije
Me peshqirë plazhi
Dhe kostumet për not që thahem në erë.
Do të bëjmë njëqind kapërdimje të përsosura
Pastaj në detin shumë të lartë
Do të shajmë armiqësinë tonë.

*

Në mbrëmjë llogarisim kokrra rëre
I heqim nga hunda dhe goja jonë
Nga sy të kuqur nga kripa
Ndërkohë yjet
Gëlltisin përpiekje fëmijërore
Të dukemi të pafajshëm
Të pastër, në barazpeshë të përkryer
Me qiellin dhe Tokën
Me Kalimin e shpejtë të ditëve.

Do të na duhej një vijë e pakufizuar
Nadalimesh, semaforash të kuq
Për të ballaqafuar sulmin e dallgës
Që kërcënon në errësirë
Për t'ia dhënë jetës absolute më shumë hapësirë.

Duke mbledhur supet përballë
Dhimbjeve të botës?
Duke qëndruar asnjanës para luftërave
Në fillim të mijëvjeçarit të ri?

Jo duke hedhur veten fare, por duke këputur guxim
Duke lexuar në shikimin e fëmijëve
Në ardhjen dhe ikjen e ngadaltë të reve
Në pasqyrimin e dritave në ujë
Se gjithçka mbetet
Dhe dalëngadalë rrjedh nëpër ditët e ardhshme.

The course of the summer I trace on sheets of orange
To go back to childhood I have the right tools
And when I fret about the cuts on the neck
I glimpse the residue of a divine mosaic
Abandoned outdoors in a rubbish dump.
Returning home, stretched out on a vortex of thoughts,
In a clashing silence, which halts in mid-air,
Is neither child's play, nor a holiday.
An electric hemisphere that alters perspectives and memories
Nourishes the desire for freedom and the bait which is awaited
is a sliver of the moon or the husky cry of destiny.

But in the room next door there are the children
Who play in their sleep
And with them I am a puppy
In search of love, in search of a mother.

The gaze that holds the road becomes transparent
Faces with smoothed features are drawn out from the well
For at this late hour there comes a new ardour
for burned grass, as yellow as the guitar and as broom.

*

I would like to know what you think
When you admire the Roman ruins
Buried on the smooth white walls
The slabs torn from tombs
The columns that now adorn
The external corners of the houses.

Perhaps the innocent calculation of the days
Resists as it is attached to the cypress
Observing through a magnifying glass
A line of ants dressed in eternity:
Diving-suits make it perfect, fluid
Accessible in appearance , even different.

We lie immobile sleeping in the shade
On coloured beach towels
And the swimming costumes drying the air.
We will do a hundred perfect somersaults
Later, in the open sea
We will flay our grudge.

*

In the evening we calculate grains of sand
We remove them from our nose and mouth
from eyes reddened by the salt
Meanwhile the stars
Swallow their childish efforts
To look innocent
Clean, in perfect balance
With the sky and the earth
The quick passing of the days.

We would need an unlimited line
Of stop signs, of red traffic lights
To contrast the assault of the threatening
Wave of darkness
To give more room to sunshine.

To shrug off
The pains of the world?
Remain unmoved
By the hardship, the wars
Of this new millennium?

Not throw ourselves away but pluck up courage
Reading in the gaze of children
In the slow coming and going of the clouds
In the reflection of light on water
That each thing records
And flows slowly into future days.